In een van de drukste straten van Utrecht achter een oude winkelpui schuilt een gigantisch pand of zeg maar een bouwval. Een klein doolhof aan kamers, gangen en patio's met geblakerde kozijnen en ingestorte systeemplafons. Een pand dat in de huidige woningmarkt miljoenen zou opleveren.
Ik had hem al is gezien op feestjes, daar viel hij al op dus het was een kwestie van tijd tot ik hem zou aanspreken en toen ik hem daar io de Voorstraat zag lopen twijfelde ik geen moment en vroeg hem of ik hem mocht filmen. ik ging met hem mee naar zijn woning en daar begon het, zo werd hij mijn muze. die film is er eigenlijk nooit gekomen. maar dat maakt niet uit.
Een verstopt kraakpand op de Voorstraat, daar gebeurde het voor ons. Daar woonde Thijs en later ook Julia. Die plek, die inmiddels ruikt naar een mix van pep, drank en de penetrante geur van wierook die in alle vergaande meubelen was ingetrokken, daar beleefde we onze grootste dromen maar ook onze diepste dalen.
Samen met een select groepje mensen werd het een collectief streven naar een groots en meeslepend leven zonder ook maar een enkele concessie te doen. onder invloed probeerde we in een staat van zijn te komen waarvan we wilden dat die nooit zou eindigen. Geen ochtend meer. nooit meer een zon die op komt. Eindeloos in een wals van drugs en drank pratend over wat we allemaal wilden doen. Het leek dat ons brein op 200 procent werkte, het ene idee vloeide over in het andere idee en wanneer we begonnen in te kakken namen we nog een lijntje. Wanneer dan de keiharde realiteit zich de volgende dag zou presenteren, zouden we beseffen dat we onze ideeën daadwerkelijk ook nog moesten uitvoeren. En dat deden we. niet altijd met evenveel succes, maar we deden het.
Het onderscheidt tussen een kunstenaar en een junkie ligt in de voorwaardelijkheid van zijn ideeën. Je kan het bedenken maar je moet ook uitvoeren.
Ik denk terug met enorme weemoed en tegelijkertijd stokt me adem wanneer ik de foto's terug zie. In de fysieke reactie van het terug kijken van de foto 'voel ik nog de jaren van drank en drugsmisbruik. Het is niet weggelegd voor iedereen, deze levensstijl, misschien zelfs niet voor ons. Het kost veel, hoeveel?. Dat zullen we pas later echt weten.
In de tussentijd blijven we leven. Trouwen we en krijgen we kinderen en heel misschien plukken we zelfs nog de vruchten van het verleden. Het heeft ons namelijk ook veel gegeven en kunnen we dat nu gaan oogsten. Maar het belangrijkste is dat het een vriendschap heeft opgeleverd die altijd zal blijven bestaan. hoewel deze periode een paar jaar heeft geduurd hebben we het gevoel de helft van ons leven geleefd te hebben. we hebben gedanst met de duivel totdat zelfs de duivel aftaaide.
Thijs en Julia, mijn beste vrienden. Ik ken geen koppel die in de loop der tijd zich zo heeft ontwikkeld als een harmonisch geheel. Hun relatie is een wals die zich ogenschijnlijk op organische manier voortbeweegt. maar dan wel op hun manier. Zij is de valium voor zijn angsten, hij de bètablokker voor haar onzekerheid.
Dit boek is een documentatie van een decennia van hun leven waar ik getuigen van heb mogen zijn. de foto's zijn rauw en tegelijkertijd teder. De nachten waren koud en donker maar hun liefde maakte het warm. Dit boek is pijnlijk en mooi. Dit boek is niet voor tere zieltjes.
